ZE MOEST DE MENS WEL STOPPEN

 

Weet je het nog?

 

Haar stress ontlaadde ze al jaren in aardbevingen, ze moest de mens wel stoppen…

 

De mensen gingen slapen in de ene wereld en werden wakker in een hele andere.

Ze werden wakker in een wereld waar Barcelona niet meer kunstzinnig was, waar Parijs niet meer romantisch was, waar New York niet meer altijd wakker was, waar Mekka leeg was, waar Amsterdam niet meer vol was, waar Disney geen magie meer had, waar niemand in Rome de geschiedenis meer zag en waar Wenen geen muziek meer had…

 

Haar stress ontlaadde ze al jaren in aardbevingen, haar verdriet in onweersbuien, ze moest de mens wel stoppen…

 

De mensen leefden al jaren meer vanuit het ego dan vanuit het hart. Kinderen hadden meer behoefte aan quality-time met hun ouders. Mensen met veel geld, dachten dat alles te koop was. Een voetballer verdiende meer dan een team verplegers. Stress deed harten trillen en het verschil in rassen gooide hoge muren op. Over de hele wereld was er sprake van polarisatie en de donkere kant dreigde te winnen van het licht.

 

Haar stress ontlaadde ze al jaren in aardbevingen, haar verdriet in onweersbuien, haar woede in stormen en te hete zomers, ze moest de mens wel stoppen…

 

En toen…Van de één op de andere dag veranderde alles en de aarde begon weer zuivere lucht in te ademen. Moeder aarde herstelde van haar burn-out en COPD maar had de mens in zijn eigen kooi vastgezet, dat kon niet anders.

Er gingen overal ter wereld veel mensen dood; er was angst, verdriet en machteloosheid. Zoenen, knuffels en omhelzingen veranderden in wapens.

 

Ouders, kleinkinderen en vrienden niet meer bezoeken was ineens een daad van liefde. De mensen beseften dat macht, geld en schoonheid geen waarde meer had; ze konden niet voorkomen dat je ziek werd. Door de afstand beseften mensen die elkaar niet meer zagen dat ze van elkaar hielden. De mensen realiseerden zich wie ze écht lief hadden; het bleken degenen te zijn voor wie ze de risico op besmetting, ondanks de voorzichtigheid, wel wilden lopen. De rijke moest genoegen nemen met wat er nog in de supermarkt over was. Er was geen afleiding meer dus alles in relaties werd zichtbaar; daar waar liefde was, werd dit alleen maar meer, daar waar twijfel was, planden mensen om uit elkaar te gaan zodra het kon. Daar waar problemen waren, waren deze meer aanwezig dan ooit tevoren. De ware aard van sommige mensen kwam naar boven, maar ook het vermogen tot lief hebben. Er was geen afleiding meer, geen escape, dat wat er was kwam overal aan de oppervlakte.

 

Haar stress ontlaadde ze al jaren in aardbevingen, haar verdriet in onweersbuien, haar woede in stormen en te hete zomers, haar tranen in overstromingen, ze moest de mens wel stoppen…

 

Er hing een soort van onheilspellende lucht over de hele wereld. Buiten was het prachtig, maar er klopte iets niet. Er gebeurde van alles met het onderbewustzijn van de mensen. De ene gebruikte zijn boerenverstand, de andere volgde wat de regering opdroeg, de ene vond de rust ‘wel lekker’, weer een ander dacht in termen van complottheorieën, iemand anders wist het beter, de ene werd boos, weer een ander liet zich leiden door angst, iemand anders leerde ervan en een ander deed net of er niks aan de hand was en mopperde alleen maar. Er was geen goed of fout, de mensen gingen er allemaal anders mee om….Het was gewoon te erg, dit hadden ze nooit verwacht

Dat de wereld anders was dan vroeger, was voor iedereen duidelijk, dat er een leven vóór en een leven daarna was, besefte iedereen. Hoe de wereld hierna zou worden en hoe lang het allemaal zou duren….Dat wist niemand, écht niemand.

 

En het leven ging gewoon door, de natuur werkte haar protocol af en was prachtig! Moeder aarde stuurde haar andere kinderen; de dieren naar de mensen toe.

In Venetië waren weer vissen en dolfijnen in de grachten, in India en Madrid liepen pauwen trots over straat, in Japan zagen ze herten vrolijk over de straten rennen.

 

De dieren, de vogels en de vissen wisten het, de mensen wisten het, de kinderen wisten het…Maar het leek alsof de seizoenen het allemaal niet wisten, want ze veranderden niet, maar ze wisten het ook!….. Ze stopten er gewoon niet mee, uit liefde voor de mensen, want dit was hun manier om de mensen te troosten en te tonen dat alles in het leven twee kanten heeft.

 

Ondertussen had moeder aarde een boodschap voor de mensen en ze fluisterde in hun harten en hoofden: “Mijn kinderen, jullie zitten in mijn hart, ik hou van jullie, maar jullie zijn niet persé noodzakelijk voor mij. De lucht, de zee en de natuur is evengoed prachtig zonder jullie, kijk maar! Als het moet, kan ik jullie allemaal in liefde laten gaan maar dat wil ik nog niet, doe er iets mee! Wanneer je weer terug mag van mij in het gewone leven, onthoud dan, dat jullie mijn gasten zijn en niet mijn bestuurders”.

 

Haar stress ontlaadde ze al jaren in aardbevingen, haar verdriet ontlaadde ze al jaren in onweersbuien, haar woede ontlaadde ze al jaren in stormen en te hete zomers, haar tranen ontlaadde ze al jaren in overstromingen, haar frustratie ontlaadde ze al jaren in brand….Ze moest de mens wel stoppen…

 

En het leven  ging gewoon door, de natuur werkte haar protocol af en ze was prachtig! Het leek alsof de seizoenen het niet wisten, maar ze wisten het ook. De wereldpandemie stopte voor lange tijd de mensen maar niet het leven…

 

Susan Blanco  - De Taalrecycler

 

“Deze is geïnspireerd door van alles en nog wat, wat op Social media anoniem circuleert”