IEDERE WOENSDAG OM 11:45 UUR BELT ZE ME OP…

Een paar maanden geleden hebben we kennis gemaakt en een middag lang samen doorgebracht in het verpleeghuis waar ze woont. Een eigenzinnige, tengere dame van 86 jaar met mooie warme, sprankelende ogen en een zelfgebreide rode hoed.

Onder het genot van een kop thee vertelde ze me van alles over haar indrukwekkende leven. Over haar pijnlijke ervaringen tijdens de WO II en dat ze daarna op haar 16de Nederland verliet om in het buitenland te studeren en een nieuw leven op te bouwen. Over haar interessante werk binnen de EU en het doel wat er na de oorlog was om een nieuw Europa te creëren. Over haar ondernemende leven in Zwitserland, Luxemburg en Frankrijk en de 5 talen die ze sprak. Over haar dochter die in Amerika woont...Toen we afscheid namen pakte ze mijn handen vast, keek me secondenlang indringend aan en zei: “Er is wel een klik toch? ik vond het heel gezellig! we horen nog van elkaar hè?!”

Al een aantal maanden belt ze me iedere woensdag op. Iedere keer heeft ze mijn flyer voor het eerst gezien in de koffiekamer en maakt deze indruk op haar, het maakt haar nieuwsgierig...

Dat we een middag samen hebben doorgebracht, dat weet ze niet meer. Geduldig en begripvol vertel ik haar iedere woensdag steeds opnieuw wat ik doe en wie ik ben. Ik spel opnieuw mijn naam en achternaam, ik stel me iedere keer opnieuw voor en zij schrijft het allemaal iedere week op. Ze sluit vervolgens af met de woorden: “Kind, je doet goed werk! je hoort nog van me”.

Ik weet dat de herinnering aan mij niet meer zal verankeren in haar geheugen. Maar ik zie ook de innemende, lieve mens erachter en zou willen dat ik een herinnering uit haar indrukwekkende verleden was geweest…

Susan Blanco - De Taalrecycler

(Uit het geheime dagboek van de Taalrecycler)